WIERSZOKLETA


stuk puk

– Kto tam?
– Stóg słów.
Słomiany,
tak zwany zapał;
wzniecam plany,
czyny gasząc tym samym –
dziadek mróz
w letniej wodzie kąpany.


Wśród ludzi pojawia się nowy ktoś;
Sz.P.
Jaśnieniejasność
staje na środku
jak ość,
na złość
nie wiadomo komu.

– Nic nie wiadomo.


Podobno,
nic nie ginie w przyrodzie.
Pozostałość po zgolonej brodzie
postanawia wyjść –
z twarzą na spacer.

Pan zecer,
idąc obok siebie chciałby się spisać,
by z ujętym w literach sobą
kroczyć swą drogą –
aż do utraty zdań.

– A co jeśli nie ma nic?
Jeśli wszystko –
tu –
to fikcja;
on –
to nie on,
a ja –
to nie ja.

– Hm...


Wszyscy jesteśmy jacyś tacy...
mali.
Żeby cokolwiek pojąć,
często potrzebne nam są rytuały.
Symbolika,
kilka cudów dla oczu –
człowiek,
poczuć musi na własnej skórze.


– Jak jest na górze?

– Ja już chcę wiedzieć!
Rozumiem,
że jagnię w naturze
od mamy owcy nam dane...

– A baranek?


Każdy taki mały...

– Tyci, tyci tyczy się wszystkich.

Na szczudłach, nad ziemią,
odległość od niebios,
od lat, ludzką miarą mierzona.

– Popatrz:
taki mały wóz,
a taka wielka noc.

Niebo,
pełne niepojętości;
nie po naszej myśli,
a żeśmy przyszli
niosąc dary –
wszyscy zebrani,
niosąc pod brodą –
pomiędzy żebrami –
tacy mali.


Dorosłość
przypomina mi
małe,
duże eś,
które udaje,
że nie widzi kreseczki nad sobą;
budzi się codziennie,
by z poważną miną
zgrywać twardziela nie do zmiękczenia.
Małe,
duże –

eś,
niczym niedomknięty obrys łzy
zlęknionej tym,
że z płaczu pochodzi,
że z oczu spływa,
że nie z chmur,
a słoną stróżką po licach,
że nie w górę,
a w dół...
małe,
duże eś.


„Łk 18, 15-17”


U babiny,
jak to u babiny –
ubaw i strojenie słodkich min.
Anioł skrzydlaty,
śmieje się,
że ma same trzy światy,
mając pod opieką
niejedno ojcowe dziecko,
i niekończącą się obecność
dzieciaków u dziadków.


Chmury,
co pod nimi są,
chmurzą się na wesoło.
Zatem,
kolorową bądź pogodą,
pogodo ducha;
z taką tobą,
każdy ziąb i zawierucha
do przeżycia.


Byłoby nam dobrze dzisiaj,
spod parasola świat obserwować –
w rozmowach odkrywać go od nowa.

– To obok pola to topola,
a nieopodal – sowa,
mgłą spłoszona
po nocach
szuka szpaka...
– Proszę mi wybaczyć,
ale chce mi się płakać.

Nie dorastamy naszym dzieciom do pięt.
Nierozumiani,
sami nie rozumieć zaczynamy;
czyny za czynami pędzą w próżnie...

– Wszyscy robią źle!
– Oprócz mnie!

Nie dowierzamy ludzkim sercom.
Pojąć nie możemy,
że drzemie w nich niepojętość...

– Niepojęta,
tak bardzo,
że aż za!

Zbyt często toniemy w spojrzeniach,
ślepi na żal,
który ma do zeza łza...
ona – tu,
a on – tam.


Czapla,
bociek i szpak –
obserwują swój świat –
dyna dyna dynda –
rozdyndane od lat.
Gnie się krzak pod szpakiem;
klekot straszy żabę –
a czapla lata –
i papla –
i zbliża –
i oddala się od lasu –

i od stawu –
i ochoczo skrzydełkami sobie macha.
Cichutki chichot w gardle dławi kuna –
bo ma z czapli ubaw.

U nas ptaki jakieś takie kolorowe;
rower – kołem,
a one dziobem –
kręcą w locie.


Ptaszku,
weźże zanurz dzióbka koniec w błocie –
śladem twej akrobacji niech się pisze opowieść.
Leć,
sowie donieść o mądrościach,
których żadna ciemność w niejasnościach nie pogrąży.
Tak, za tak –
nie, za nie;
tam gdzie mętna woda w stawie
nawet sum nie wie co wpadnie –
nagle.

W dziuplach gapie;
całe drzewowisko, swe ślepia,
skupia na wieść
o zachodzie słońca.
Zapowiedź końca i początku;
chaos w porządku dojrzewa;
wicher wzdycha do drzewa...


– Czegóż więcej ci trzeba,
świecie –
czegóż więcej ci trzeba?